تاریخچه توسعه رزین مصنوعی

ترشحات برخی درختان اغلب رزین تشکیل می دهد.در اوایل سال 1872، شیمیدان آلمانی A. Bayer برای اولین بار کشف کرد که فنل و فرمالدئید می توانند به سرعت توده های قهوه ای مایل به قرمز یا مواد چسبنده را در شرایط اسیدی ایجاد کنند، اما آنها را نمی توان با روش های کلاسیک خالص کرد.و آزمایش را متوقف کنید.پس از قرن بیستم، فنل را می توان به مقدار زیاد از قطران زغال سنگ به دست آورد و فرمالدئید نیز به عنوان نگهدارنده به مقدار زیاد تولید می شود، بنابراین محصولات واکنش این دو جذابیت بیشتری دارند و امید می رود محصولات مفیدی تولید شوند، اگرچه بسیاری از آنها. مردم زحمات زیادی را برای آن صرف کرده اند.، اما به نتایج مورد انتظار دست نیافته است.

در سال 1904، بکلند و دستیارانش نیز این تحقیق را انجام دادند.هدف اولیه ساخت رنگ های عایق بود که جایگزین رزین های طبیعی شوند.پس از سه سال کار سخت، در تابستان 1907، نه تنها رنگ های عایق تولید شد، بلکه یک ماده پلاستیکی مصنوعی واقعی به نام باکلیت تولید شد که به "باکلیت"، "باکلیت" یا رزین فنولیک معروف است.هنگامی که Bakelite عرضه شد، تولیدکنندگان به زودی دریافتند که نه تنها می تواند انواع محصولات عایق الکتریکی را بسازد، بلکه می تواند مایحتاج روزانه را نیز بسازد.من T. Edison را برای ساخت رکوردها دوست دارم و به زودی در تبلیغات اعلام کردم که هزاران محصول با Bakelite ساخته شده است.بنابراین، اختراع باکلند به عنوان «کیمیاگری» قرن بیستم مورد استقبال قرار گرفت.

قبل از سال 1940، رزین فنلی با قطران زغال سنگ به عنوان ذره اصلی همیشه رتبه اول را در تولید انواع رزین های مصنوعی داشت و به بیش از 200000 تن در سال می رسید، اما از آن زمان با توسعه صنعت پتروشیمی، رزین های مصنوعی پلیمریزه شده مانند پلی اتیلن خروجی پلی پروپیلن، پلی وینیل کلراید و پلی استایرن نیز به رشد خود ادامه داده است.با راه اندازی بسیاری از کارخانه های بزرگ با تولید سالانه بیش از 100000 تن از این محصولات، امروزه به چهار نوع رزین مصنوعی با بیشترین تولید تبدیل شده اند.
امروزه می توان از رزین ها و افزودنی های مصنوعی برای به دست آوردن محصولات پلاستیکی با روش های مختلف قالب گیری استفاده کرد.ده ها نوع پلاستیک وجود دارد و تولید سالانه جهان حدود 120 میلیون تن است.آنها به مواد اولیه برای تولید، حیات و ساخت و ساز دفاع ملی تبدیل شده اند.